Silent Screams

Don’t know how long it takes or has this an end? I may not have tolerance anymore, my people are grieving and I am looking at them frantically. How long these cutthroats will kill humanity? I cannot understand which religion is this that has enjoined to do suicide attacks and assumed the killing of humans correct. With every explosion, they immolate my innocent people, my faultless children, and turn my blue and soft sky into a red and bloody sky. But is there any right they have on me? All that brotherly love, hearts full of kindness and compassion, all that good times have gone and been replaced by misery and dark days.

Suicide cowards suddenly reveal themselves like a monster with heavy weapons such as guns and suicide vests in restaurants and other specific or local places, then they begin shooting at innocent people, they don’t even let a little child survive, afterward they explode themselves and kill everyone with them and destroy all in once, or they explode themselves on the streets and leave huge wounds and trauma for people. I wonder, I really wonder in all these long times how they are supported and from which organ and agency? World, am I not the homeland of these leaders that are pretending for my maintenance today? Looks like they shared me with my sworn enemies, they ruined me and besides planned to destroy me more and more. Everything has a boundary and it crossed the limit, I am not the place for these suicide cowards, I and my being don’t worth all these ill-advised terrorists and terrorism, pain, and struggle. It’s a long time since I am desperate, humans are burning here with difficulties, they move out of their homes every day with the one reflection in their hearts that if they could come back or survive. However, this fear is becoming ordinary day by day. I am ruined it's enough now. World, tell them to stop suicide attacks and violence, I am totally looted why they won’t go away? World, although I look weak and lorn, though the branches of my hope are splitting, there is perhaps still a bit of belief that someday would be our victory over this cruelty and wrongness. But despite that, these hopes are so colorless and as always in every by-lane, there are screams that no one can hear, those screams and voices which are silent.

فریاد های بی صدا

نمی دانم چقدر طول می کشد، آیا خاتمه هم دارد؟ دیگر توان شاید نداشته باشم، مردمم زجر می کشند و من سراسیمه به آنها نگاه می کنم. این انسان کش ها تا به کی انسانیت را خواهند کشت؟ نمی دانم این کدام دین و آیین است که دستور انتحار و انفجار را داده و کشتن انسان را به این بی رحمی صحیح پنداشته است. با هر انفجار مردم بی گناهم را، اطفال معصوم ام را از پا در می آورند و آسمان آبی ام را خونین و سرخ رنگ می سازند، مگر چه حقی بالای من دارند؟ آن همه برادری، قلب های پر از مهربانی و شفقت، آن همه وقت های خوب رفت و بدبختی و روزگار سیاه جایگزین آن شد. نامردان انتحاری ناگهان همراه با صلاح سنگین مانند، تفنگ و واسکت های انتحاری در رستورانت ها و یا جاهای خاص و عام بالای مردم مثل بلا نازل می شوند، بعدا به تیر اندازی شروع می کنند، حتی یک طفل کوچک را زنده نمی مانند، سپس خود را منفجر می سازنند و همه را با خود از بین میبرند، یا در سرکها خود را منفجر می سازند و بیشتر از هر وقت زخم ها و آسیب ها را بجا می گذارند. حیرانم، واقعا تعجب می کنم که چه طور حمایه می شوند و از کدام مرجعه و ارگان هستند؟ جهان: آیا من زادگاه این رهبران امروزی ام نیستم که تمثیل نگهداری مرا می کنند؟ به نظر می رسد که مرا با دشمنان قسم خورده ام شریک ساخته اند، مرا به خرابه تبدیل کردند و در پهلوی آن هنوز هم برای نابودی ام طرح می ریزند. همه چیز حدی دارد اما این دیگر از حد گذشت. من محل این نامرد های انتحاری نیستم ،من و مردمم سزاوار این همه تروریستان جاهل وتروریزم ، درد و ناسازگاری نیستیم. مدت طولانی است که من ویران شده ام ، انسانها اینجا با مشقات می سوزند، آنها هرروز از خانه خود با دغدغه بیرون می شوند که آیا دوباره خواهند برگشت ویا زنده می مانند اگرچه ، این ترس روز به روز عادی می شود. من تباه شدم ، دیگربس است . جهان ! به آنها بگو که حملات انتحاری و خشونت را توقف دهند، من بارها چور و چپاول شدم چرا هنوز هم گم نمی شوند؟ جهان ! اگرچه من ضعیف وبرباد رفته به نظرمی رسم ، اگرچه شاخه های امیدم ازهم پاشیده است، اما هنوزشاید یک ذره ای ازباورها باقی مانده که روزی ما دربرابراین ظلم و نادرستی کامیاب خواهیم شد، اما بازهم این امیدها بی رنگ هستند ومثل همیشه درهرکوچه و پس کوچه ها فریاد های هستند که هیچ کس نمی شنود، زیرا آن فریاد ها بی صدا مانده اند.