Endless Misery

Half too much of me changed to wreckage in the past thirty or more than

Thirty years, though it’s gloomy, there are still some late afternoons that the gentle wind of summer blows, and poor kids who are far away from every happiness and delectation, play with a ripped and filth ball on the debris.

A few meters away, several greengrocers who kept hope in their hearts are standing with old and little stalls of fruits and vegetables, and every person standing or walking in that direction has a tired heart filled with lots of unreachable desires. And God sees many others who are scrambling and throbbing for a little bread and a little survival.

On the other side, the homes can be seen that the war left plenty of marks on the walls as a remained memory, and precisely inside these homes, women look at the sky and birds in the aspiration of freedom from the cage.

As the darkness slowly overcomes the sunlight, their fortune also becomes darker.

Days and nights pass by but this misery won’t leave them alone. Indeed, they are accustomed to these trivial things.

I still try hard not to fall down and to disregard terrorist attacks and other things that cause death for me and my being.

It's the lack of unity and the voices of war that can be heard from distant alleys, it frightened me more than ever.

Perhaps we are waiting for a miracle to happen and make the misery disappear so it could never come back.

بدبختی های ناتمام

بیشترازنصف آبادی هایم درسی سال گذشته و یا زیادتر از آن، به خرابه مبدل شد. گرچه افسرده کننده است اما هنوز هم بعد از ظهرها باد ملایم تابستان می وزد  و کودکان غریب که از دلخوشی های شان بسیار دور مانده اند بالای همین خرابه ها با توپ تکه تکه و پاره بازی می کنند، آنطرف ترچندین سبزی فروش های که امید را در قلب خود نگه داشتند با غرفه کوچک و کهنه خود ایستاده اند، و هر انسان که در این چنین نقاط ایستاده یا رهگذر است یک قلب خسته دارد مملو از خواسته ها و آرزو های نا رسیدنی.

و هستند کسان دیگری هم، که برای لقمه نانی و کمی زنده ماندن تپ و تلاش شانرا خدا می بیند.

سوی دیگر خانه های قابل مشاهده است که آن جنگ ها نشان های واضح و دلخراش را روی در ودیوار شان خاطره مانده و دقیقا درون همین خانه ها زنان هر روز از دریچه ها به آسمان و پرنده ها در آرزوی آزادی از قفس می نگرند.

سپس همانطور که تاریکی هوا کم و آهسته بر نور غلبه می کند، بخت و سرنوشت آنها را نیز با خود تیره و تار می کند.

همانا که حالا به همین چیزوناچیز به عادت پرداخته اند.

من هنوز در کوششم که از پای در نیفتم و از حملات نامردانه و تروریستی و چیز های دیگر که باعث مرگ من و مردمم می شود چشم پوشی کنم.

این عدم اتحاد و صدا های جنگ است که از کوچه های دور به گوش می رسد، و زیادتر از هر وقت به هراسم می افزاید.

شاید ما منتظر یک معجزه هستیم که اتفاق بیفتد تا با خودش بدبختی و آفات را مجبور به رفتن و دوباره نیامدن کند.